Transcript is gemaakt door Turkoois-medewerker Anne Lijzenga.
Intro DNieuws heeft Robin Frings geïnterviewd. Robin is doof en influencer. Hij heeft al tienduizenden volgers op zijn sociale media. DNieuws was benieuwd naar zijn ervaringen als influencer. Hier is het interview.
J: De eerste vraag luidt: Hoe ben je Influencer geworden?
R: Ja, dat is een grappig verhaal. Eigenlijk heeft het te maken met het begin van de Corona periode. Daarvoor wou ik vloggen, maar ik wist niet hoe ik dat moest aanpakken, plus mijn netwerk was nog niet groot. Het gevolg was dat ik ging zoeken hoe ik daarin mijn weg kon vinden en hoe ik mensen kon bereiken, maar van tevoren dacht ik wel: wat is mijn doel? Dat was eigenlijk nog abstract en daarin was ik nog zoekende, tot er opeens door Corona veel mensen in mijn netwerk plus in de rest van Nederland interesse kregen in gebarentaal. Toen dacht ik: dit is een goed moment en een kans om iets te beginnen! Wat precies, daar was ik nog naar aan het zoeken. Ik wilde gewoon met mijn mobiel beginnen te filmen door te zeggen: Dag ik ben Robin en dan over mijzelf vertellen, maar wist dat dat niet interessant genoeg zou zijn, dus besloot ik om meer interactie te gebruiken, bijvoorbeeld door horenden een vraag te laten stellen en daar dan op te antwoorden. Blijkbaar hielp dat. Mensen stelden allemaal vragen en als reactie daarop maakte ik een Instagram-account. Ik werd meer actief en gaf via de account antwoord op vragen. Het gevolg was dat mensen mij begonnen te volgen. Toen dacht ik: deze vorm van vloggen is een nieuwe ervaring, ik ben dit niet gewend. Voorheen ging het namelijk niet op deze manier. Ik vroeg me toen af of er misschien andere doven zouden kunnen zijn, zodat we het samen konden doen en anderen konden bereiken en motiveren via social media. Er waren doven die behoefte hadden om mee te doen, maar er waren ook doven die dat niet hadden. Dat vond ik helemaal prima. Ik wist dat ik zelf wel gemotiveerd was om er te staan voor de mensen om antwoord te kunnen geven op hun vragen.
Sommige vragen vond ik heel goed, dan ging ik in overleg met andere doven om te kijken hoe we de vraag het beste konden beantwoorden en daarna gaf ik de vragenstellers het antwoord op hun vraag.
In 2022 begon het zich in een stijgende lijn te ontwikkelen. Eigenlijk nam vooral de interesse van het publiek –dus van de horende mensen- toe door Corona, omdat doven al weten hoe onze cultuur is, maar voor horende mensen was dat nieuw.
Op een gegeven moment begon ik steeds dezelfde vragen te krijgen, waarop ik ook steeds dezelfde antwoorden moest geven. Dat begon een beetje te vervelen.
Natuurlijk vond ik het niet erg om die vragen te krijgen, want dat betekende dat de mensen interesse hadden. Desondanks begon mijn energie wel op te raken.
Op een keer vroeg een dove persoon opeens aan mij of ik ook voorlichting kon geven en meer grappige filmpjes kon gaan maken die te maken hadden met dovencultuur. Het leek me wel leuk, maar ik vroeg toen of diegene dan ook ideeën had over wat ik dan kon gaan doen. Ik had zelf wel ideeën en wilde die dan voorleggen aan een groepje doven om te vragen of ze leuk genoeg waren om te delen, of toch niet.
Toen kreeg ik een heel goed voorstel wat leidde tot het maken van video’s van sketches.
Het is ook belangrijk om te laten zien dat er ook diversiteit in de dovencultuur is. Bijvoorbeeld: plotsdoven, doofgeborenen, coda. Er is echt veel diversiteit binnen de dovencultuur, net zoals er bij de horenden ook veel diversiteit is. Eigenlijk wilden we laten zien aan de horenden dat ‘wij hetzelfde zijn als jullie’.
J: Heb jij het idee dat er nu ook meer begrip is bij de horenden?
R: Ja dat wel, maar nog niet genoeg. We moeten daar nu wel resultaat van gaan zien, want deze generatie is veel bezig met socia media. Kinderen kijken niet veel tv- programma’s bezig. Ze zitten vooral veel op Tiktok, Instagram en Youtube enzovoort. Deze doelgroep is groter dan die van kinderen die tv kijken. Maar dat geldt ook voor volwassenen.
J: Heb je ook meer kinderen onder je volgers dan volwassenen?
R: Ik denk allebei. Kinderen die zelf doof zijn of horende kinderen die interesse hebben in gebarentaal volgen mij, maar horende ouders met dove kinderen volgen mij ook omdat ze een soort rolmodel nodig hebben.
Voor de lange termijn hoop ik dat er meer dove rolmodellen bijkomen, of gecreëerd worden, want ikzelf mis daar nu nog een paar van op bijvoorbeeld social media. Misschien durven ze niet, of het past niet bij ze, dat kan ook. Maar als iemand durft, geef ze dan een kans!
Als ze niet weten waar ze moeten beginnen of de drempel is te hoog dan wil ik ze helpen om die drempel te verlagen door ze tips te geven.
Het lijkt me ook ontzettend leuk om in de toekomst workshops te organiseren voor kinderen en volwassenen waarin ik voorlichting geef over hoe ze zich kunnen presenteren op social media.
J: Je zegt net dat doven bang zijn om zichzelf te laten zien. Waar komt die angst vandaan?
R: Ik denk dat het te maken heeft met zelfvertrouwen. Ze moeten het zelf ook durven, een influencer moet er zelf ook durven te staan en persoonlijkheid laten zien omdat hun invloed erg breed is. Ze kunnen bijvoorbeeld te maken krijgen met dingen op sportgebied, werkgebied of met gebarentaal. Het is heel uiteenlopend, heel breed. Doven moeten ook kijken welke richting bij ze past. Dat wil zeggen: wat vind ik leuk om te doen?
J: een thema.
R: Ja een thema, maar ook horende influencers zijn vaak zoekende naar: wat past bij mij? Als ze dat weten, dan is dat een mooie stap. Daarom noem ik die situatie: sommige mensen zijn bang. Ze willen wel, maar weten niet hoe. Ze vragen zich af: wat past bij mij en wat heb je nodig om iets te laten zien? Als je dat eenmaal weet, dan maakt het die stap gemakkelijker.
J: Je wil dus eigenlijk zeggen dat jij toen je net begon, jij zelf ook moest leren hoe je influencer kon worden, of heb je ook van anderen afgekeken hoe ze dat deden?
R: Eigenlijk allebei. Ik volg ook horende influencers die ondertiteling gebruiken. Zonder ondertiteling kan ik het niet volgen, dan weet ik niet wat ze zeggen, maar met ondertiteling kan ik ze wel observeren en zien hoe ze te werk gaan.
Een voorbeeld is Nyle DiMarco, die in Amerika beroemd is.
Vroeger had ik Nyle als rolmodel plus een andere dove Amerikaan waarvan ik zijn naamgebaar niet ken, maar hij gaf het goede voorbeeld, stond er echt en durfde te laten zien: dit is onze identiteit. Dat vond ik ontzettend interessant.
Dan was er ook nog Tobias, met zijn documentaire ‘Doof kind’. Ik vond dat fantastisch en keek erg naar hem op hoe hij zichzelf neerzette. En nu werken we toevallig samen! Dat is grappig om te zien.
Je hebt elkaar nodig om iets te bereiken. Zelf alleen iets doen kan niet. Nou ja, het kan wel, maar niet zo snel.
J: je hebt dus liever dat mensen het samen doen, dat ze samenwerken om te kunnen influencen?
R: Ja, precies. Het woord influencer betekent letterlijk: invloed uitoefenen op andere mensen, op kijkers. Publiek aantrekken. Maar influencers hebben eigenlijk mensen om zich heen nodig om iets te kunnen laten zien. Bijvoorbeeld door het uitwisselen van tips of door het samendoen van dingen. Mijn ervaring is dat dat echt prioriteit heeft.
J: Stel dat je een bekende Nederlander benadert, bijvoorbeeld voor het maken van een naamgebaar, wat is dan de eerste reactie van diegene?
R: Grappig dat je dat vraagt, want toen mijn social media in een stijgende lijn zat, vroeg een bekende Nederlander aan mij: Jouw naamgebaar Robin is leuk! Wat is mijn naamgebaar? Ik zei toen: Oeh, ik kan je niet zomaar een naamgebaar geven. De ander vroeg toen waarom niet? Ik legde toen uit dat je iemand eerst goed moet kennen. Doven en slechthorenden kunnen je wel een naamgebaar geven, maar ze moeten eerst een beeld hebben van hoe je bent. Wat je hobby’s zijn, hoe je gezichtsuitdrukking is, wat je achternaam is, het kan van alles zijn. De Bekende Nederlander vond dat heel interessant en besefte dat het naamgebaar niet zomaar gegeven kon worden, maar dat dat onderling besloten moest worden. Diegene voelde zich serieus genomen. Die reactie kreeg degene niet zomaar, maar het was echt voorbereid.
J: Bewust.
R: Ja, bewust. Eigenlijk zijn de meeste reacties zo.
J: Hoe reageert de dovengemeenschap op jouw rol als influencer?
R: Tot nu toe reageren dove mensen positief. Natuurlijk is het wel zo dat er bij sommige dingen die ik laat zien een beetje minder goed op gereageerd wordt, en daarom krijg ik ook heel graag feedback.
Ik overleg bijvoorbeeld altijd met vier doven of iets getoond kan worden. Natuurlijk heeft iedereen een andere visie. Daarom hebben we elkaar ook nodig. Maar tot nu toe reageert men wel positief.
Ik heb een keer meegemaakt dat ik een filmpje maakte met Tjarda, een blinde vrouw. Zij vond dat het filmpje net wat te ver haar grens over was. Als influencer moet je wel leren waar de grens ligt. Maar, waar ligt die grens? Want in deze generatie is social media populair, alles is nieuw en gebarentaal krijgt steeds meer aandacht en blijft zich ontwikkelen, maar je moet ook op de grens blijven letten. Bij sommige dingen wil je namelijk de grenzen verleggen, omdat je zelf niet weet waar die ligt. Dat gaat door tot het moment dat je bij het punt komt dat je merkt dat dingen niet meer kunnen, dan leer je waar die grens ligt.
J: Jij hebt het gevoel: ja ik kan het beeld van doven en slechthorenden beïnvloeden. Kan je daar een voorbeeld van geven?
R: Goede vraag, omdat mijn beleving van kleins af aan anders is dan die van andere doven. Iedereen heeft verschillende belevingen. Hoe mijn beleving van kleins af aan plus mijn netwerk met doven samenkomt, laat zien dat de horende persoon kan zien hoe de situatie bij ons is.
Je vraagt of ik die persoon geholpen heb, ja ik heb hem geholpen door onze situatie aan hem te laten zien. Maar concreet…? Dat is de vraag. Neem een voorbeeld aan een horend persoon, een influencer, bijvoorbeeld: Enzo Knol of Gio Latooy, de meest bekende influencers. Zij hebben elk andere doelpgroepen en zijn als persoon ook anders en hebben een ander leven. Dat heeft ook met de opvoeding te maken. Van Enzo Knol zijn bijvoorbeeld de ouders gescheiden en Gio’s ouders zijn nog samen. Dat zij een ander opvoeding hebben gehad betekent dat ze ook elk een ander belangstelling hebben om te delen met hun volgers. Gio is ook anders, dus als influencers zijn ze ook verschillend. Maar in Nederland zijn er nog duizenden andere influencers die verschillend zijn. Maar ikzelf als dove influencer heb nog niet veel mensen bereikt. Daarom zei ik net ook dat ik meer dove influencers mis.
Horenden kunnen zien dat er verschillen zijn. Ze zien bij mij bijvoorbeeld hoe ik mijn humor, mijn opvoeding en mijn beleving deel, dus krijgen zij een beeld van hoe Robin is. Maar is dat echt doof? Daarom zei ik net dat ik dat mis.
J: Diversiteit.
R: Ja Dat.
J: Mooi.
R: Ik zeg dus wel dat horenden wat meekrijgen, maar of dat positief is of negatief, weet ik niet. Ik kan pas zeggen of het positief is als er diversiteit is onder de dove influencers.
R: Met het “geraakt worden” van mensen bedoel ik eigenlijk: Bij alles wat ik deel, denk ik niet na. Ik denk niet na hoe mensen mij zien. Dat is omdat ik zelf de filmpjes maak en verzamel en dan met de volgers deel. Ik denk niet na hoeveel mensen ik bereik. Dat zijn er veel! Dat bedoel ik ook met het raken en daarom wil ik anderen ook een kans geven.
Ik wil doven laten zien dat er veel horenden zijn die ze kunnen bereiken en daarom wil ik ze een kans geven zodat ze hun ook kunnen raken.
Interessant om te weten is dat ik recent een Tiktok workshop heb gevolgd omdat ik contact heb met Tiktok Nederland om tips uit te wisselen.
Blijkbaar was de generatie tot 2010 vooral gericht op websites: op die manier wilden ze mensen online bereiken. Maar de generatie van nu is bezig met social media.
Stel dat mensen een eigen bedrijf opzetten, bijvoorbeeld voor massage of voor iets anders, heeft een website dan nog zin? Nee, veel minder. Als ik een filmpje zou maken van een massage en ik zet om meer klanten te bereiken een link naar de website op Facebook, hoeveel mensen zouden daar dan op klikken? Als je klikt, komt de website tevoorschijn, maar dat kost tijd. De generatie van nu gaat veel sneller, daarom zullen er minder mensen op zo’n link klikken.
Als je daartegen een filmpje maakt, een leuk en spontaan filmpje en dat daarna online zet, dan staat het er al op. Mensen hoeven dan niet eerst op een link te klikken. Zo’n filmpje wordt meer onthouden door mensen.
J: dat is mooi, ik neem het mee.
R: Deze generatie is echt het tegenovergestelde van twintig jaar geleden. Daarom geef ik ook tips aan dove mensen die een eigen bedrijf of merk willen opzetten of een boek willen uitgeven, om gebruik te maken van social media omdat dat beter werkt dan een website.
Natuurlijk: als je dingen wil kopen of bestellen, gaat dat via de website. Maar echt bereik zul je niet krijgen. Bij social media is dat veel groter.
Er zijn veel dove ondernemers met een eigen bedrijf. Ik hoop dat zij meer social media gaan gebruiken zodat ze meer kansen kunnen pakken.
J: Jij hebt net in een film meegespeeld, in Spanje. Hoe ben je daaraan gekomen, hoe is dat ontstaan?
R: Jaja, leuk, grappig. Iedereen vraagt mij hetzelfde. Ik vraag mijzelf ook nog steeds af hoe het kan. Kort gezegd: In de afgelopen tijd ben ik als influencer actief geweest op social media.: op Tiktok en Instagram. Mijn netwerk begon zich uit te breiden, Tv-producenten en Film-producenten begonnen mij ook te volgen.
‘ Buenas Chicas’, het Spaanse woord voor mooie vrouwen, gaat over drie Nederlandse vrouwen die een eigen wijnbedrijf willen opzetten. Maar wijn kopen kan je bij een Spaanse wijnboer in het land, door diens druiven.
Ik ben half Nederlands, half Spaans. Mijn broer in de film, Juvat, is horend. In de film ben ik een dove wijnboer, en daar doe ik mijn CI af en weg, omdat een dove wijnboer betekent: geen hulpmiddel gebruiken, geen CI. Ik speel echt gewoon als dove die niks hoort, in NGT kletst en zijn stem weglaat.
Maar even terug naar je vraag: je vraagt hoe ik dit gevonden heb. De regisseur en producent van Buenas chicas hadden oorspronkelijk het idee om twee wijnboeren te gebruiken, maar ze misten iets, ze wilden de film meer mooi en spannend maken, ze vroegen zich alleen af hoe. Toen bleek dat één iemand, een regisseur zich afvroeg: waarom kiezen we niet voor een dove wijnboer?
Ze hebben mij ook gevonden via social media, Omdat ik Spaans lijk met mijn donkere haar en baard zou ik in de film ook echt Spaans lijken én ik ben doof. Zodoende hebben ze voor mij gekozen. Ik heb geluk gehad. Ik ben niet gevraagd.
Ook ben ik het gewend om te werken met de camera. Ze wilden een ervaren persoon.
Toen ze me vroegen was ik bang dat ik een horend persoon moest spelen, dat wilde ik niet. Maar ze stelden me gerust door te zeggen dat ik gewoon doof kon blijven en kon blijven gebaren.
In de film gebruik ik NGT en laat ik mijn stem natuurlijk ook weg.
Toen ik voor de film het script kreeg en doornam, was alles me duidelijk, maar ik wilde toch even met Tobias afspreken en samenzitten, omdat ik de filmproducent gevraagd had of er bij de opnames ook een gebarentaaldocent aanwezig mocht zijn die eventueel kon aanvullen en meekijken.
Omdat zij er nooit eerder ervaring mee gehad hadden, heb ik ze de tip gegeven. De opnames zouden immers al over twee weken beginnen.
De regisseur had het verloop van de film al voorbereid en de rollen van de andere acteurs waren ook allemaal voorbereid, dus dat was al klaar. Daarom vroeg ik ook om iemand erbij, zodat ik mijn rol goed kon neerzetten.
Omdat het kort van tevoren was, is er toch een tolk ingezet. Dat ging goed, maar omdat het zo kort van tevoren was, kon ik niemand meenemen en dat vond ik wel jammer, omdat ik dat wel nodig heb gehad.
Gelukkig is het uiteindelijk wel goed verlopen, maar door de ervaring na de opname heb ik de regisseur uitgelegd dat als er iemand bij zou zijn geweest, het filmen voor de regisseur ook gemakkelijker zou zijn geweest, bijvoorbeeld met bepaalde shots: niet van opzij waar je de gebaren niet goed kan zien, maar van voren.
Ik heb de regisseur dus zelf verzocht om mij van voren te filmen, maar door de situatie zonder dove, bijvoorbeeld Tobias, had ik twee rollen: acteur en meedenken over het filmen. Die twee rollen vond ik niet prettig. Ik concentreer me liever 100% op het acteren. Een andere dove erbij die uitleg zou kunnen geven, zou beter zijn. Daar ga ik de volgende keer echt om vragen.
J: Zo wil je dat dus aanpakken.
R: ja, zo wil ik dat aanpakken. Gelukkig is het goed verlopen, maar het kan altijd beter.
De film waarin ik speel is viertalig: Engels, Spaans, Nederlands en Nederlandse gebarentaal.
Ik heb verzocht om de bioscoopfilm volledig te ondertitelen.
J: Alle talen bedoel je?
R: Ja, alle talen, ook het Nederlands.
J: Laatste vraag. Waar ben je tot nu toe het meest dankbaar voor?
R: Waar ben ik het meest dankbaar voor? Eigenlijk, simpel gezegd: Gebarentaal. De dingen die ik nu doe had ik niet kunnen doen zonder gebarentaal. Als ik horend was geweest, was ik geen acteur en geen influencer, snap je?
Dankzij mijn Dove identiteit en de gebarentaal kan ik de dingen doen die ik nu doe.
Ik ben ook het meest dankbaar voor de mensen om me heen en voor het elkaar supporten.
J: Mooi. Je zegt dus: je bent dankbaar voor de gebarentaal en voor mijn Dove ik. Mooi gezegd.
R: Ja, ik zal het uitleggen. Ik ben nu 28. Van mijn twaalfde tot mijn negentiende was ik uit de dovenwereld. Dat had te maken met het zoeken naar mijn identiteit. Voor die tijd had ik tot mijn twaalfde op Effatha in Zoetermeer op school gezeten. Daarna ging ik naar een horende school en gebruikte ik een gebarentolk. Van mijn twaalfde tot negentiende jaar ging ik veel met horende vrienden om en ik was toen ook op zoek naar mijn identiteit. Toen ik 19 jaar oud was, was ik erg ongelukkig. Ik merkte dat er iets niet klopte bij mij. Ik ben er toen achter gekomen dat ik de dovenwereld en mijn moedertaal miste. Ik was daar zo mee verbonden. Toen ik terug was, kreeg mijn zelfvertrouwen dan ook gelijk een boost. Ik was meteen weer gelukkig.
Voordat ik terugkeerde had ik natuurlijk een CI gekregen. Mijn ouders hadden toen ik twaalf jaar oud was besloten dat ik een CI moest hebben. Later zei ik toen dat ik door mijn CI erg op zoek was naar mijn identiteit. In één zin gezegd ben ik niet voor CI, maar ook niet tegen. De CI brengt je identiteit ontzettend in de war.
Na die ervaring en toen ik terug was in de dovenwereld was ik dan ook ontzettend opgelucht. Ik heb toen mensen leren kennen, bouwde een netwerk op en begon me thuis te voelen.
Daarom benoem ik de Gebarentaal en mijn identiteit als datgene waar ik het meest dankbaar voor ben.
