In Dubai [Verenigde Arabische Emiraten, red.] vindt van 30 november t/m 6 december een klimaattop plaats. Dat is een conferentie van de Verenigde Naties over de klimaatveranderingen. Die conferentie wordt ook wel COP28 genoemd. Waarom 28? Omdat het de 28e keer is dat landen bij elkaar komen om te praten over het VN-Klimaatverdrag.
De belangrijkste doelen van de top zijn:
1. Snel overstappen naar een milieuvriendelijke economie door te investeren in hernieuwbare energie, energiezuinigheid en het verminderen van koolstofuitstoot. 2. Meer geld beschikbaar maken voor maatregelen tegen klimaatverandering, vooral in ontwikkelingslanden. 3. Zorgen voor betere aanpassing aan de veranderingen door de klimaatveranderingen.
Er wordt ook teruggekeken naar de uitvoering van het Parijsakkoord van 2015. Er werd toen afgesproken om de opwarming van de aarde te beperken tot ruim onder 2 graden Celsius, en het liefst tot 1,5 graden Celsius. Om dit te bereiken, moeten landen hun uitstoot van broeikasgassen enorm verminderen.
Bij de conferentie is meteen op de openingsdag een belangrijk akkoord gehaald. Er wordt een fonds opgericht dat armere, kwetsbare landen helpt met de schade door de klimaatverandering. Het fonds zal meteen in 2024 worden opengesteld. De Verenigde Arabische Emiraten hebben meteen 100 miljoen dollar in het fonds gestopt.
Er is ook kritiek op de klimaattop. Er zijn ongeveer 70.000 deelnemers. Volgens klimaatwetenschappers is dat veel te veel. Veel mensen komen niet alleen vanwege de ingewikkelder wordende agenda, maar ook door de vele bijeenkomsten die niet direct te maken hebben met de officiële onderhandelingen. Bedrijven staan te springen om te laten zien hoe groen ze zijn. Landen zetten steeds grotere, indrukwekkende tenten neer bij de klimaattop om te laten zien dat de klimaatproblemen niet door hen komen.
De vervolgonderhandelingen over het Parijsakkoord worden ook elk jaar ingewikkelder. Oude beloftes voor financiële klimaathulp zijn niet nagekomen, en ook niet genoeg. Dan wordt alles ruilhandel. Als er op één punt geen vooruitgang is, blijven vaak ook alle andere afspraken vastzitten. Om verder te komen, gaan sommige landen maar zelf onderling afspraken maken.
