Krijgen doven wel de zorg die zij nodig hebben? Hoe ervaren doven de toegankelijkheid van de gezondheidszorg?
Sandra Hein, radioloog bij het Universitair Medisch Centrum Groningen, vroeg zich dat af. Naar aanleiding van persoonlijk contact met doven, via informatie via sociale media, het lezen van boeken van doven en ook een kritische blik op de radiologie-afdeling waar Hein werkt, zag zij dat er nog veel te winnen is qua de toegankelijkheid en het bieden van de juiste zorg aan doven, vertelde zij aan DNieuws.
DNieuws vroeg aan Hein of zij voorbeelden kon geven van situaties met doven waarin zij geconfronteerd worden met ontoegankelijke en onjuiste gezondheidszorg. Hein noemt de volgende:
Het maken of wijzigen van afspraken
MRI-scan: op commando via de luidspreker in- en uitademen
Voorlichtingsbijeenkomsten zonder tolk NGT
Teddy Bear Hospital: voor kinderen om angst voor ziekenhuizen te verminderen. Dit was tot vorig jaar niet toegankelijk voor dove kinderen.
Consult bij de arts zonder tolk NGT, waardoor uitleg langer duurt en ook minder secuur is
Wachtkamer: naam wordt omgeroepen
Met de vragen over de juiste en toegankelijke zorg ging Hein naar de Communicatieafdeling van UMCG. Daar kreeg ze onbevredigende antwoorden zoals “Wij doen genoeg”, “Doven kunnen de ondertiteling lezen van de voorlichtingsfilmpjes”, “Ze kunnen goed liplezen”, enzovoort.
Hein heeft zelf nooit tijdens haar studie geneeskunde geleerd hoe te communiceren met doven, en nog steeds komt het niet aan bod in de studie. Er is eerder al onderzoek gedaan door de kinderarts Anika Smeijers over de medische hulpverlening aan doven, maar volgens Hein niet zozeer over de toegankelijkheid zelf.
Daarom is Hein zelf in samenwerking met Turkoois een onderzoek opgestart met de vraag in hoeverre de gezondheidszorg toegankelijk is voor doven. Het onderzoek wordt uitgesplitst in 3 enquêtes: een voor de dovengemeenschap, een voor de artsen en een voor studenten geneeskunde.
DNieuws heeft de enquête voor de dovengemeenschap ingezien. Helaas is de enquête alleen in tekst, en niet in NGT vertaald. DNieuws vroeg aan Hein waarom dit niet is gedaan. De grootste reden is geld, legt zij uit, er is vanuit UMCG geen tijd en geld beschikbaar gesteld voor het onderzoek en de vertaling. Hein doet het in haar eigen tijd. Zij beseft dat hierdoor een vertekening ontstaat in de diversiteit van de mensen die de enquête invullen. Toch hoopt zij dat de resultaten bruikbaar zullen zijn voor verdere en diepgaander onderzoek naar de toegankelijkheid en het leveren van de juiste gezondheidszorg aan doven en slechthorenden.
Naarmate het onderzoek zal vorderen, denkt zij aan een of meerdere dove personen die verder kunnen gaan met het onderzoek. Volgens Hein is er nog heel veel te winnen in goede gezondheidszorg aan doven en slechthorenden. Daarnaast wil Hein contact opnemen met Dovenschap en met Anika Smeijers, om te kijken naar verdere samenwerking.
Hein hoopt dat zoveel mogelijk doven en slechthorenden de enquête in willen vullen, zodat het vraagstuk rondom de juiste en toegankelijke gezondheidszorg in het licht komt staan en er oplossingen voor komen, in samenwerking met dove en slechthorende ervaringsdeskundigen.
