Deze week is het de Week van de Toegankelijkheid. DNieuws besteedde eerder aandacht aan digitale toegankelijkheid en de WCAG, een verzameling regels voor internettoegankelijkheid. Toegankelijkheid kent echter verschillende vormen: digitaal, fysiek en communicatief.
Maar wat houdt toegankelijkheid in? Volgens het VN-verdrag Handicap is het een basisrecht voor mensen met een beperking en zorgt het voor gelijke rechten en kansen. In het verdrag staan regels die landen verplichten om toegankelijkheid te garanderen, zodat mensen met een beperking zelfstandig kunnen leven en deelnemen aan de samenleving. Hoewel deze verplichtingen niet juridisch bindend zijn, zijn ze wel belangrijk. Nederland heeft het verdrag in 2016 ondertekend en is daarmee de verplichting aangegaan om het verdrag in het land in te voeren.
Voor de Nederlandse dovengemeenschap zijn enkele artikelen in het verdrag van groot belang. Artikel 21 gaat over het recht op vrijheid van meningsuiting en toegang tot informatie. Dit houdt in dat doven recht hebben op informatie en communicatie in Nederlandse Gebarentaal (NGT) en tactiele gebaren. Ze moeten ook de mogelijkheid hebben om zichzelf in deze vormen te uiten.
Artikel 9 en 19 zeggen dat mensen met een beperking recht hebben op toegang tot zorg, onderwijs, sociale en overheidsdiensten. Deze diensten moeten toegankelijk en inclusief zijn, ook in NGT en tactiele gebaren.
Daarnaast hebben mensen met een beperking volgens artikel 13 en 24 recht op gelijke toegang tot rechtspraak, onderwijs en werk. Rechtshulp, juridische processen en scholen moeten volledig toegankelijk zijn, ook in NGT en tactiel.
Samengevat:
– Gebouwen, openbare ruimtes, infrastructuur en digitale diensten moeten vanaf het begin toegankelijk zijn. – Overheden moeten bestaande openbare diensten toegankelijk maken. – Bedrijven moeten gestimuleerd worden om hun diensten toegankelijker te maken, vooral voor het publiek. – Mensen die openbare voorzieningen ontwerpen en beheren, moeten getraind worden in toegankelijkheid.
Ondanks deze regels is er nog veel werk te doen. Onlangs kreeg Nederland kritiek van het VN-comité dat toezicht houdt op de uitvoering van het verdrag. Het onderwijs, openbaar vervoer en werk zijn nog steeds slecht toegankelijk voor mensen met een beperking. Nederland heeft geen duidelijk beleid om het verdrag goed uit te voeren. Ook is er geen controle of de bestaande wetten en regels voldoen aan de afspraken in het verdrag.
