Crisiscommunicatie na de tramaanslag – deel 1

Eergisteren, maandag 18 maart, was het precies 5 jaar geleden dat de tramaanslag in Utrecht plaatsvond. 
 
Op maandag 18 maart 2019 schoot Gökmen T. in en rondom een tram 4 mensen dood en verwondde 6 mensen. Hij had op een briefje geschreven dat hij de aanslag zou plegen omdat hij dacht dat er plannen waren om moslims te doden en hen van hun geloof af te laten komen. Hij werd opgepakt en later veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. 
 
Toen de aanslag gaande was, werd duidelijk dat de crisiscommunicatie niet goed was voor doven in Utrecht. De informatievoorziening was zeer versnipperd en werd niet in NGT gegeven. Bij de persconferentie van premier Rutte na de aanslag was geen tolk NGT aanwezig. 
 
DNieuws nam vorige week contact op met Caroline Smits. Zij is doof, en werkte ten tijde van de aanslag in Utrecht. Het gebouw waar zij werkte, was niet ver van de plek waar Gökmen T. de mensen neerschoot.  
 
DNieuws vroeg aan haar wat zij had ervaren rondom de crisiscommunicatie. Zij vertelt dat iedereen op haar werk via de chat op de hoogte werd gebracht dat er een aanslag plaatsvond. Het gebouw ging dicht. 
De eerste reactie van Caroline was dat zij verrast was: wat gebeurt hier? Iedereen was in paniek. Iedereen praatte door elkaar heen. Op dat moment had Caroline al meteen een informatieachterstand, zij werd buitengesloten. Zij wist niet wat te doen en ging de mensen maar volgen. 
Er waren wel een paar collega’s, die hun best deden om via de chat informatie door te geven en notities maakten tijdens de persconferentie van Rutte later die middag. Door de schrik was iedereen met zichzelf bezig. 
 
Via verschillende informatiekanalen kon het nieuws gevolgd worden, maar dat was niet altijd betrouwbaar. In zulk korte tijd weet niemand wat er precies gebeurde. Doordat de informatie op verschillende kanalen binnen kwamen en allemaal verschillend waren, kreeg Caroline een onrustig en onveilig gevoel. 
Nu ze erop terugkijkt, besefte ze dat ze eigenlijk werd “vergeten”. 
 
DNieuws vroeg aan haar welke adviezen zij heeft over de crisiscommunicatie. Zij is ervan overtuigd dat 1 officiële informatiekanaal nodig is, met zo laagdrempelig mogelijke informatie. Bijvoorbeeld een sms, net als NL-Alert, met een link naar informatie in NGT. Op het moment van een crisis is men in paniek, niemand heeft focus. Dan is het goed als er direct een sms komt met zo eenvoudig mogelijke informatie, zodat men weet wat te doen. 
 
Ook vertelde Caroline dat Nieuw-Zeeland een website heeft met informatie voor doven en slechthorenden over wat te doen bij verschillende crisissituaties. Volgens Caroline zou de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV) ook zo’n website moeten hebben in NGT. Dan kunnen doven in Nederland alvast informatie krijgen over wat ze moeten bij een crisissituatie. Als er vervolgens een crisis komt en doven krijgen daar een sms over, dan weten ze al een beetje wat ze moeten doen. 

DNieuws heeft aan Ieder(in) (de koepelorganisatie van mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking of chronische ziekte) gevraagd hoe het nu gesteld is met de crisiscommunicatie. Dit wordt morgen in deel 2 uitgelegd.