Babette vindt dat de dovengemeenschap de dader moet benoemen. Dus algemeen bekend maken dat die man een vrouw heeft verkracht. Volgens Babette heeft die man die haar heeft verkracht, ook andere vrouwen seksueel misbruikt, maar kan hij gewoon zijn gang blijven gaan. De dovengemeenschap houdt hem de hand boven het hoofd, en negeert Babette volledig.
DNieuws vroeg zich af waarom de dovengemeenschap zo reageert. Komt dat doordat het een taboe is of komt het door de gebrekkige informatievoorziening uit het onderwijs m.b.t. dit soort onderwerpen Volgens bijna alle vrouwen beide. Melanie en Wouke zeiden bijvoorbeeld ook dat de dovengemeenschap zó klein is dat iedereen elkaar kent, waardoor het “not done” is om de daders aan te spreken. Vooral daders die bekend zijn.
Melanie, Doris, Lotte en Wouke schaamden of schamen zich ook heel erg voor wat hen is aangedaan. Juist door de invloed van horenden (familie, onderwijs) die hen precies zeggen wat zij wel en niet moeten doen, wisten zij niet beter dan dat het normaal was om het geweld te ondergaan. Daarnaast wisten zij ook niet bij wie zij terecht konden, vooral op jonge leeftijd.
Doris vertelde dat zij na de verkrachting helemaal bevroor. Zij nam geheel onbewust afstand van de ervaring, en gaf eerst zichzelf de schuld omdat dat tegen haar werd gezegd. Zij nam letterlijk en figuurlijk afstand van zichzelf, en voelde helemaal niets meer, zowel lichamelijk en emotioneel. Dat heeft een tijdje geduurd. Zij kon pas weer een beetje voelen toen zij aangifte had gedaan, en er boeken over had gelezen. Daardoor kon ze beter begrijpen waarom zij zo reageerde, en schaamde zich er niet meer voor.
Hoewel de vrouwen niet meer in een geweldssituatie zitten, blijven ze er last van houden. Bij de een wat meer dan de ander, maar de meesten zijn het vertrouwen in andere mensen kwijt of hebben minder vertrouwen in andere mensen. Ze vinden het moeilijker om nieuwe relaties met mannen aan te gaan; ergens speelt toch in het achterhoofd: “Heeft hij een masker op en komt zijn ware aard later naar voren?”.
Alle vrouwen hebben hulp gekregen in verschillende vormen. Dit komt in een volgend artikel aan bod.
Bijna elk interview werd afgesloten met de vraag wat de vrouwen mee wilden geven aan andere vrouwen die nu in een geweldsituatie zitten of hebben meegemaakt.
“Je staat niet alleen, er is altijd iemand die je om hulp kunt vragen.” “Ga hulp zoeken, loop er niet mee rond.” “Blijf contact houden met de buitenwereld.” “Je kan niet zo worden behandeld.” “Er zijn mensen die van jou houden.” “Zet jezelf op nr. 1.” “Het is niet jouw schuld.”
